نتایج سه مطالعه جدید نشان می دهد افراد میانسالی که به طور مرتب برای سرگرمی تلویزیون تماشا می کنند در معرض خطر بالاتر زوال استدلالی و حافظه در سنین بالاتر هستند.
محققان دریافتند که حتی میزان متوسط تماشای تلویزیون با عملکرد بدتر در آزمون‌های شناختی در افراد مسن ارتباط دارد. بینندگان دائمی تلویزیون دچار آتروفی مغزی بیشتری هم می‌شوند.
محققان نمی‌توانند بگویند که آیا تلویزیون خود مستقیماً در این زوال مغز نقش دارد، یا اینکه این مسئله ناشی از نشستن زیاد به خاطر تماشای تلویزیون است.
پریا پالتا»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه کلمبیا نیویورک، در این باره می‌گوید: ااماً تماشای تلویزیون به خودی خود برای سلامت مغز بد نیست، بلکه احتمالاً عوارض ناشی از رفتار بی تحرکی در این مورد نقش دارد.»
دکتر میچ الکیند»، رئیس انجمن قلب آمریکا، نیز می‌گوید: منطقی است که رفتار بی تحرک طولانی مدت می‌تواند سرانجام قدرت مغز افراد را از بین ببرد.»
به گفته محققان، کم تحرکی و عوارض ناشی از آن مانند چاقی، فشار خون بالا و دیابت می‌توانند منجر به آسیب تدریجی مغز در طول زمان شود. مغز همچنین از طریق رگ‌های خونی تأمین میشود و بیماری‌های قلب و رگ‌های خونی می‌توانند منجر به مشکلات مغزی مانند کاهش شناختی، آایمر و حتی زوال عقل شوند.
محققان در مطالعه حدود ۶۵۰۰ شرکت کننده در طول ۶ سال مشاهده کردند آنهایی که مدت زمان بیشتری تلویزیون تماشا می‌کردند عملکرد شناختی مغزشان حدود ۷ درصد کاهش داشت.
همچنین در مطالعه ۹۷۰ نفر دیگر مشخص شد کاهش حجم ماده خاکستری مغز افرادی که عادت به تماشای مداوم تلویزیون داشتند به مراتب بیشتر بود.
منبع: سایک نیوز
محققان با استفاده از تصاویر خیالی در تلاشند تا ارتباط دیدن این تصاویر و بروز توهم‌های کاذب را توضیح دهند. تفاوت در عملکرد مغز انسان‌ها به گونه‌ای است که این توهم‌ها تنها در برخی از افراد ظاهر میشود.
گفته‌های زیر را بخوانید. فکر می‌کنید این جملات چه چیز را توصیف می‌کنند؟ فردی که روان‌گردان مصرف کرده یا کسی که خوابی آشفته را تعریف می‌کند؟
احساس کردم می‌توانم از طریق صفحه نمایش گوشی به مکانی دیگر بروم.»
لیزرها به طرف نور رفتند و در اطراف آن حرکت کردند و ناگهان این طور احساس کردم که صفحه نمایش در حال بزرگ شدن است.»
ساختمان‌های سنگی قدیمی را دیدم… مثل قلعه بودند… داشتم بر فراز آنها پرواز می‌کردم.»
در واقع این گفته‌ها را افراد پس از دیدن Ganzflicker» بر رایانه خود به زبان آوردند. این پدیده تکانه‌ای قرمز و سیاه است که هر کس می‌تواند به صورت آنلاین به آن دسترسی داشته باشد و محققان در آزمایش‌های خود از آن استفاده می‌کنند. گنزفلیکر در کمتر از ده دقیقه حالات هوشیاری انسان را تغییر می‌دهد و هیچ اثری بر مغز باقی نمی‌گذارد و به محض دیدن آن تجربه‌های دیداری شروع می‌شوند.
مطالعه جدیدی که محققان در همین راستا انجام داده‌اند نشان می‌دهد در حالی که برخی از مردم قلعه یا تصاویر پرشکنی را در گنزفلیکر می‌بینند، افراد دیگری هستند که با تمرکز زیاد هم نمی‌توانند چیزی ببینند. محققان به نظریه‌ای دست یافته‌اند که می‌توان منشأ این اختلافات را توضیح داد.
قسمتی از مغز ما، مثل صفحه نمایش رایانه، مسئول پردازش اطلاعات دیداری ماست (قشر دیداری) و بخشی دارد که از محیط نمونه‌برداری کرده و عکس‌های سریع از جهان اطراف ما می‌گیرد. به دیگر سخن، مغز ما اطلاعات حسی را با فرکانس مشخصی جمع‌آوری می‌کند. ما می‌توانیم به لطف توانایی پیچیده مغز در پر کردن جاهای خالی، جهان را پویا و ممتد ببینیم.
مثلاً چشمان ما در خارج از مرکز بینایی یک نقطه کور دارند، اما شما به هر جا که نگاه می‌کنید نمی‌توانید لکه سیاه‌رنگ را مشاهده کنید. قشر دیداری (visual cortex) ما نتایجی را از اطلاعات دیداری اطراف استنتاج می‌کند و این طور به نظر می‌رسد که دید ما کامل است. اگر اطلاعات حسی که پردازش میشود مثل گنزفلیکر باشد، باعث می‌شوند که با ریتم مغزتان تعامل برقرار کنند و نحوه تفسیر چیزی را که می‌بینید تغییر دهند.
گنزفلیکر (Ganzflicker) تجربه‌ای از اطلاعات حسی غیرعادی در محیط خارج را نشان می‌دهد که به آن توهم کاذب (pseudo-hallucinations) می‌گویند. قبلاً تجربه‌های ساده‌ای مثل دیدن نور لیزر یا رنگ‌های خیالی را در نتیجه واکنشی که بین گنزفلیکر و ریتم مغز وجود دارد توصیف می‌کردند؛ اما چگونه بعضی از افراد توهماتی مثل قلعه‌های سنگی قدیمی را دیده‌اند؟
مغز از مناطق مختلف تشکیل شده که این مناطق با هم در تعامل‌اند. این بخش‌ها شامل مناطق حسی سطح پایین و مناطقی هستند که با پردازش‌های شناختی سطح بالا تطابق دارند؛ مثلاً متمایز دانستن یک خط عمودی با یک خط افقی در فرایند حسی سطح پایین قرار می‌گیرد در حالی که تشخیص اینکه چهره‌ای دوستانه است یا خصمانه، در فرایند شناختی سطح بالا قرار می‌گیرد.
تصویرسازی ذهنی دیداری یا شبیه‌سازی ذهنی اطلاعات حسی (چشم ذهن) یکی از فرایندهای شناختی سطح بالاست. فرایندهای سطح بالا می‌توانند با فرایندهای سطح پایین تعامل داشته باشند تا چیزی را که شما می‌بینید، تفسیر کنند. اگر کسی در گنزفلیکر توهم‌های کاذبی ببیند، ممکن است مغز او به صورت خودکار این اطلاعات را معنادارتر یا واقع‌بینانه‌تر تفسیر کند.
توصیف و مقایسه تجربه‌های تصویری دشوار است زیرا این اتفاقات شخصی، درونی و ذهنی‌اند. اما مشخص شده که گنزفلیکر می‌تواند به تفسیر این تجربه‌های دیداری کمک کند. محققان دریافتند که توانایی تصویربرداری مغز انسان‌ها می‌تواند در توصیفی ده دقیقه‌ای از گنزفلیکر خلاصه شود. تقریباً نیمی از افرادی که به آفانتزیا مبتلا هستند نمی‌توانند چیزی را در گنزفلیکر ببینند. نیم دیگر نیز الگوهای ساده‌ای چون اشکال هندسی یا رنگ‌های خیالی را می‌بینند. این نتایج را با یافته‌های مرتبط با افرادی که تصاویری ذهنی می‌بینند مقایسه کنید. آنها می‌توانند اشیا پیچیده و معنی‌داری چون حیوان و چهره را نیز ببینند.
محققان عقیده دارند که تصاویر ذهنی و توهماتی که گنزفلیکر آنها را به وجود آورده بوسیله فرایندهای مغزی مشابه تولید شده است. این بدین معناست که گنزفلیکر بازنمودی از تجربیات ذهنی مردم مثل باز شدن پنجره‌ای به سوی چشم ذهن را به تصویر درمی‌آورد. پس گنزفلیکر ابزار مفیدی برای درک تفاوت بین تصاویر ذهنی افراد و تعامل آنها با محیط‌های دیداری است. این آزمایش به افراد کمک می‌کند تا تجربه‌های منحصربه‌فرد خود را با دیگران به اشتراک بگذارند و در نهایت تجربه‌های ذهنی را وارد دنیای واقعی می‌کند.
منبع: میگنا
دراز کشیدن در مقابل تلویزیون از علایق بسیاری از مردم برای پایان‌دادن به یک روز طولانی و شلوغ است. با این حال براساس نتایج سه مطالعه جدید که به‌تازگی در همایش سلامت اپیدمیولوژی، پیشگیری و کاردیومتابولیک انجمن قلب آمریکا ارائه شد، محدودکردن زمانی که مقابل تلویزیون می‌گذرانید اهمیت زیادی دارد.
هر چقدر در 40،50و60سالگی بیشتر تلویزیون تماشا کنید، خطر ابتلا به مشکلات سلامت مغز شما در سال‌های بعد بیشتر خواهد بود. طبق یافته‌های مطالعات انجام‌شده آن دسته از شرکت‌کنندگان که میزان تماشای تلویزیون آنها متوسط تا زیاد بوده است در اواخر زندگی دچار کاهش قوای شناختی بیشتر و کاهش ماده خاکستری در مغز خود شده‌اند.
ماده خاکستری از اجزای اصلی سیستم‌عصبی مرکزی است که مسؤول ذخیره و پردازش اطلاعات در مغز است و در تصمیم‌گیری، شنوایی، بینایی و کنترل عضلات نیز نقش دارد.
داده‌های جمع‌آوری‌شده در هر سه مطالعه به طرز نگران‌کننده‌ای نشان می‌دهد هر یک ساعت افزایش در میانگین روزانه تماشای تلویزیون در یک فرد با کاهش 0.5 درصدی حجم ماده خاکستری مرتبط است. برای جلوگیری از این عوارض جانبی چه کاری می‌توان انجام داد؟
گرچه این یافته‌ها قطعا نگران‌کننده هستند اما دکتر هدر اشنایدر، نایب‌رئیس انجمن آایمر آمریکا دیدگاه دیگری دارد.
وی می‌گوید تحقیقات اخیر مانند تحقیقات گذشته وجود ارتباط بین تماشای تلویزیون و کاهش شناختی را نشان می‌دهند اما ثابت نمی‌کنند که تماشای تلویزیون علت مستقیم ایجاد مشکلات شناختی است. برای اثبات وجود رابطه علیت باید تحقیقات بیشتری انجام شود.
به گفته دکتر اشنایدر، مهم‌ترین برداشتی که می‌توان از نتایج تحقیقات جدید داشت این است که برای گذراندن اوقات فراغت، غیر از تماشای تلویزیون فعالیت‌های دیگری را در نظر بگیریم.
تحقیقات گسترده‌ای درباره فعالیت‌هایی که تأثیر مثبتی بر سلامت مغز دارند و خطر افت شناختی را کاهش می‌دهند در حال انجام است. این فعالیت‌ها شامل ورزش، داشتن رژیم غذایی متعادل و برقراری روابط اجتماعی است.
یکی دیگر از فعالیت‌هایی که می‌تواند از کاهش قوای شناختی مغز در سال‌های بعد جلوگیری کند، انجام فعالیت‌های تحریک‌کننده عملکرد شناختی مانند مطالعه یا پرداختن به کارهای هنری است که توانایی تفکر را به چالش می‌کشند.
با این حال برای ایجاد یک تغییر پایدار باید فعالیتی را انتخاب کنید که به آن علاقه دارید و می‌توانید به آن پایبند باشید.
توجه داشته باشید که استفاده سالم از وقت در طولانی‌مدت باعث ایجاد شادی و رضایتمندی بیشتر در شما خواهد شد.
منیع : میگنا
درباره این سایت